هنگامی که مبتلا به دیابت هستید، مراقبت بیشتر از پاها از اهمیت بالایی برخوردار است. چرا که دیابت می تواند منجر به عوارضی شود که پاها را تحت تأثیر قرار دهد. یک عارضه شناخته شده زخم پا است. اما آیا زخم پای دیابتی نیاز به جراحی عروق دارد و یا می توان با پانسمان های مخصوص آنها را بهبود بخشید؟ برای رسیدن به پاسخ این پرسش ها با ادامه این پست همراه ما باشید.
زخم پای دیابتی چیست؟
در اصل، این زخم ها به صورت زخم های باز هستند که در اثر شکستگی پوست پا ایجاد می شوند. می توان گفت این زخم ها به دلایل مختلفی می توانند نگران کننده باشند از جمله:
افزایش خطر ابتلا به عفونت
سطح قند خون بالا یا نوسان آن می تواند سیستم ایمنی بدن شما را تضعیف کرده و مبارزه با عفونت ها را برای بدن سخت‌تر کند. هنگامی که دارای زخم پا از نوع زخم باز هستید، ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به عفونت باشید. علاوه بر این، دیابت می تواند مبارزه با این عفونت ها را سخت‌تر کند. به همین دلیل، کنترل سطح قند خون بسیار مهم است.
نوروپاتی دیابتی
سطح بالای قند خون در دیابت می تواند به اعصابی که روی پاهای شما تأثیر می گذارد آسیب برساند. این آسیب عصبی می تواند منجر به از دست دادن حس یا کاهش توانایی احساس درد در پا شود. هنگامی که این اتفاق می افتد، زخم پا ممکن است نادیده گرفته شود و آسیب می تواند بدتر، عمیق‌تر و عفونی شود.
علاوه بر این، دیابت می تواند بر اعصابی که ماهیچه های پای شما را کنترل می کنند، تأثیر بگذارد که در نهایت باعث تغییر در شکل و ساختار پاها و ایجاد فشار یا مالش در پاها شده و به طور بالقوه عوارض پا را با خود در پی داشته باشد.
بیماری عروق محیطی
دیابت همچنین با ایجاد التهاب و تصلب شرایین یا سخت شدن رگ ها به رگ های خونی آسیب می رساند. تنگ شدن شریان ها باعث ایسکمی می شود، وضعیتی که در آن گردش خون در شریان ها محدود می شود و در دسترس بودن اکسیژن، گلوکز و مواد مغذی حیاتی به بافت های بدن به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. هنگامی که گردش خون ضعیف بر شریان های پا و دست تأثیر می گذارد، به آن بیماری شریان محیطی یا PAD می گویند. با محدود کردن خون اکسیژن‌دار و غنی از مواد مغذی به محل زخم، بیماری شریان محیطی خطر عفونی شدن زخم و بهبود آهسته آن را افزایش می دهد یا اصلاً بهبود نمی یابد. این وضعیت اگر درمان نشود، می تواند به عفونت پیشرفت کرده و در نهایت منجر به قطع عضو شود. مدیریت قطع عضو می تواند چالش برانگیز باشد و بر تحرک، فعالیت های روزانه و استقلال فرد تأثیر بگذارد.
بیماری شریان محیطی (PAD) 2 تا 8 برابر بیشتر در بیماران مبتلا به دیابت شایع است و در حدود نیمی از بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی نیز PAD وجود دارد. شناسایی PAD در بیماران مبتلا به زخم پا مهم است زیرا وجود آن با بهبود آهسته‌تر (یا عدم بهبود) زخم پا و همچنین سایر عوارض جدی همراه است. تشخیص PAD در بیماران مبتلا به دیابت چالش برانگیز است، زیرا آنها اغلب فاقد علائم معمولی مانند لنگش متناوب (درد استراحت)، حتی در صورت از دست دادن بافت شدید هستند.
گزینه های درمان زخم پای دیابتی
هدف همیشه این است که زخم در سریع ترین زمان ممکن التیام یابد و از آسیب های بعدی جلوگیری شود.
- مدیریت دیابت: سطح قند خون از طریق دارو، رژیم غذایی و ورزش باید کنترل شود.
- آنتی بیوتیک ها: در صورت وجود عفونت ممکن است نیاز به مصرف آنتی بیوتیک باشد.
- مراقبت از زخم: ممکن است به منظور کاهش فشار روی زخم نیاز به تمیز کردن زخم (یا دبریدمان) و تخلیه زخم باشد.
درمان زخم پای دیابتی با جراحی عروق
- جراحی اندوواسکولار: ممکن است برای باز کردن جریان خون در پاهای دیابتی به روش هایی مانند جراحی عروق نیاز داشته باشید. این درمان ممکن است به صورت جراحی درون عروقی با ایجاد یک سوراخ کلیدی برای باز کردن عروق خونی با استفاده از بالون یا استنت نیاز باشد. گاهی اوقات ممکن است برای بهبود جریان خون نیاز به عمل بای پس داشته باشید.
- قطع عضو یا پیوند پوست: در موارد شدید که زخم پا به درمان‌های دیگر پاسخ نمی‌دهد یا آسیب بافتی وسیعی وجود دارد، ممکن است قطع عضو در نظر گرفته شود. همچنین ممکن است از پیوندهای پوستی برای بهبود بهبود و پوشاندن زخم استفاده شود.
- جراحی بازسازی: همچنین ممکن است نیاز به بازسازی استخوان های پا یا افزایش طول تاندون برای بهبود زخم باشد.
چه زمانی برای زخم پای دیابتی باید به جراح عروق مراجعه کنیم؟
زمانی که مشکوک به زخم پا هستید، ابتدا باید به پزشک عمومی یا متخصص پا مراجعه کنید. هنگامی که مشکلات عروقی زمینه‌ای وجود دارد یا جریان خون به خطر افتاده، پزشک عمومی یا متخصص پا ممکن است شما را به یک جراح عروق ارجاع دهند.